M. MAHENDRAN@ எம். பிரபு, பெந்தோங்

  சிறுகதை     எம். பிரபு   “ இதை உங்கம்மாகிட்ட சொல்லாதே. ” “ நாம இப்படி செய்யறது தப்பில்லையா? ”   கவிநயாவிற்கு தவறு செய்கிறோம் என்ற குற்ற உணர்ச்சி உண்டாகியது. யாரும் இதைப் பார்க்காமல் இருந்தால் நல்லது. அவர்கள் இருவரும் செய்ததை யாராவது பார்த்து, அதை தமிழ்ச்செல்வியின் அப்பாவிடம் போட்டுக் கொடுத்தால், இதனால் அவர் அவளை அடித்தாரென்றால் அதற்கு முழு பொறுப்பு தான்தான் என்பதையும் எண்ணி பயந்தாள். பிறகு அவர்கள் இருவரும் தொடர்ந்து நண்பர்களாக இருக்கும் வாய்ப்பு பறிபோய்விடும். “ அவங்களுக்கு எப்படித் தெரியும்? அதான் யாரும் பார்க்கலயே? ” தமிழ்ச்செல்வியிடம் உள்ள அசட்டுத்தனமான அந்தத் தைரியத்தைக் கண்டு ஆச்சிரியமடைந்தாள் கவிநயா. இதைச் செய்ததினால் கடவுள் கோபித்துக் கொள்ளமாட்டாரா என்கிற கேள்வியும் கவிநயாவிற்கு எழுந்தது. “ அப்படி யாராவது பார்த்திருந்தாங்கன்னா? ” கவிநயா   ஆரம்பத்திலிருந்தே   அந்த மாரியம்மன் கோவில் சுவருக்குப் பின்னால் சுற்றும் முற்றும் பார்வையை செலுத்தினாள். சற்று தூரத்திலிருது மோட்டார் சைக்கிள்களும் காடிகளும் வருவதும் போவுதுமாக இருந்தன. அவர்கள் எல்லாம் கோவில்...

  Esei     M. Mahendran     Pada pemerhatian saya, kebanyakan bayi akan meninggalkan alam bayi ketika mereka mula bertatih-tatih berjalan dan mengeluarkan suara, membunyikan sesuatu seperti sedang bercakap. Mereka akan bercakap menggunakan bahasa mereka sendiri dan orang di sekeliling seolah-olah faham dengan percakapan mereka. Seawal umur yang pertama mereka melangkah ke alam kanak-kanak. Jiwa bayi dan kanak-kanak adalah sungguh suci dan bersih. Segala apa tertera di hadapan mereka adalah indah belaka, walau secebis kertas cuma. Mereka tidak mengenali baik dan buruk.   Kesedaran tentang Tuhan, agama dan kaum tidak pernah dan tidak akan wujud secara semulajadi di benak mereka. Tidak ada orang baik dan jahat. Tidak ada yang kaya dan miskin. Perbezaan warna kulit dan bahasa seseorang tidak pernah menjadi tembok bagi mana-mana kanak-kanak. Semua adalah sama di sisi seorang kanak-kanak. Semua ini akan berubah sedikit demi sedikit tatkala mereka meningkat dewasa...

  சிறுகதை                                                எம். பிரபு       “ என்னை ஆண்டவன் பார்த்துப்பான். அவனுக்கு மட்டும் நான் யாரென்று தெரிந்தால் போதும். அவன் பார்த்துப்பான் ” எனக்கு என்ன நடக்கிறதென்றே புரிய மாட்டேன் என்கிறது. எனக்கு , எனக்கே   என்ன   நடக்கிறதென்று   புரிய   மாட்டேன்கிறது .   நான் ஏன் இப்படி இருக்கின்றேன் ?   நான் ஏன் இப்படி ஆனேன் ?   எனக்குப் புரியவில்லை. எனக்குப் புரியவே இல்லை. புரியவேயில்லை. சிறு பிராயத்தில் நான் இப்படி இல்லை. நான் சுட்டித்தனமாகத்தான் இருந்தேன். நன்றாகவும் படித்தேன். யூ. பி. எஸ். ஆர் தேர்வில் நல்ல மதிப்பெண்கள் எடுத்தேன். என் நண்பர்கள் பலர் புதுமுக வகுப்புக்குச் சென்றனர். நான் நேரே படிவம் ஒன்று சென்றேன். அது எனக்குப் பெருமை ,   அவர்களுக்கு பொறாமை. அது அவர்களின் போதாமை. எப்போது   இடைநிலைப் பள்ளியில் கால் எடுத்து வைத்தேனோ ,   அப்போதுதான் என் உள் ,   எனக்குள் ம...